عید غدیر
تا صورت پیوند جهان بود، علی بود تا نقش زمین بود و زمان بود، علی بود
شاهی که ولی بود و وصی بود، علی بود سلطان سخا و کرم و جود، علی بود
هم آدم و هم شیث هم ایوب و هم ادریس هم یوسف و هم یونس وهم هود، علی بود
هم موسی و هم عیسی و هم خضر و هم الیاس هم صالح پیغمبر و داوود، علی بود
در ظلمت ظلمات به سرچشمه حیوان هم مرشد و هم راهبر خضر، علی بود
داود که میساخت زره با سر انگشت استاد زره ساز به داود، علی بود
مسجود ملایک که شد آدم ز علی شد در قبله محمد بد و مقصود، علی بود
آن عارف سجاد که خاک درش از قدر بر کنگره عرش بیفزود، علی بود
هم اول هم آخر و هم ظاهر و باطن هم عابد و هم معبد و معبود، علی بود
وجهی که بیان کرد خداوند در الحمد آن وجه بیان کرد و بفرمود، علی بود
عیسی به وجود آمد و فی الحال سخن گفت آن نطق و فصاحت که در او بود، علی بود
آن لحمک لحمی بشنو تا که بدانی آن یار که او نفس نبی بود، علی بود
موسی و عصا و ید بیضا و نبوت در مصر به فرعون که بنمود، علی بود
چندانکه در آفاق نظر کردم و دیدم از روی یقین در همه موجود، علی بود
خاتم که در انگشت سلیمان نبی بود آن نور خدایی که بر او بود، علی بود
آن شاه سرافراز که اندر شب معراج با احمد مختار یکی بود، علی بود
سر ّ دو جهان پرتوی انوار الهی از عرش به فرش آمد و بنمود، علی بود
آنجا که جوی شرک نماید به حقیقت آن عارف و آن عابد و معبود، علی بود
جبریل که آمد زبر خالق بی چون در پیش محمد شد و مقصود، علی بود
آنجا که دویی شرک بود در ره توحید میدان که یکی بود که مسجود، علی بود
محمود نبودند مر آنها که ندیند کاندر ره دین احمد و محمود، علی بود
آن معنی قرآن که خدا در همه قرآن کردش صفت عصمت و بستود، علی بود
این کفر نباشد، سخن کفر نه اینست تا هست علی باشد و تا بود، علی بود
آن قلعه گشایی که در قلعهء خیبر برکند به یک حمله و بگشود، علی بود
آن شاه سرافراز که اندر ره اسلام تا کار نشد راست نیاسود، علی بود
آن شیر دلاور که برای طمع نفس بر خوان جهان پنجه نیالود، علی بود
هارون ولایت ز پس موسی عمران بالله که علی بود علی بود، علی بود
این یک دو سه بیتی که بگفتم به معما حقا که مراد من و مقصود، علی بود
سرو دو جهان جمله ز پیدا و ز پنهان شمس الحق تبریر که بنمود، علی بود
شعر از مولانا
شهادت امام علی (ع)
السلام علیک یا امیر المومنین
دست حق حیدر کرار علی شیر حق حجت دادار علی
مخزن و معدن اسرار علی سید و سرور و سالار علی
جان به قربان جمالت مولا کی رسم من به وصالت مولا
چه بگویم که جه ها کرد عدو آتش کینه به پا کرد عدو
ای خدا شیعه دلش محزون است از غم عشق علی مجنون است
این همان ماتم عظمی باشد سحر آخر مولا باشد
میزبان زینب کبری باشد او نوازش گر بابا باشد
زیر لب زمزمه دارد زینب که دگر آخر کار است امشب
تا علی گشت برون از خانه عالمی شد ز غمش غمخانه
شد علی شمع و همه پروانه خیل مرغان ز پی اش مستانه
می سرودند به صد آه و نوا مرو امشب تو مسجد مولا
مسجد کوفه پر از غوغا شد گوئیا روز جزا بر پا شد
سند قتل علی امضاء شد پر ز اندوه دل زهرا شد
تا که آمد ز شهادت خبرش بست تکبیر نماز سحرش
حیدر از تیغ جفا شد بیتاب رفت از هوش میان محراب
رنگ خورشید علی شد مهتاب چهره اش در یم خون گشت خضاب
ضربه تیغ اگر کاری بود ذکر مولا به لبش جاری بود
امام علی (ع)
هو المحبوب
مصرع ناقص من کاش که کامل می شد
شعر در وصف تو از سوی تو نازل می شد
شعر در شأن تو شرمنده به همراهم نیست
واژه در دست من آنگونه که می خواهم نیست
من که حیران تو حیران توام می دانم
نه فقط من که در این دایره سرگردانم
همه ی عالم و آدم به تو می اندیشد
شک ندارم که خدا هم به تو می اندیشد
کعبه از راز جهان راز خدا آگاه است
راز ایجاز خدا نقطه ی بسم الله است
کعبه افتاده به پایت سر راهت سرمست
«پیرهن چاک و غزل خوان و صراحی در دست»
کعبه وقتی که در آغوش خودش یوسف دید
خود زلیخا شد و خود پیرهن صبر درید
کعبه بر سینه ی خود نام تو ای مرد نوشت
قلم خواجه ی شیراز کم آورد، نوشت:
«ناگهان پرده برانداخته ای یعنی چه
مست از خانه برون تاخته ای یعنی چه»
راز خلقت همه پنهان شده در عین علی ست
کهکشان ها نخی از وصله ی نعلین علی ست
روز و شب از تو قضا از تو قدر می گوید
«ها علیٌ بشرٌ کیفَ بَشر» می گوید
می رسد دست شکوه تو به سقف ملکوت
ای که فتح ملکوت است برای تو هبوط
نه فقط دست زمین از تو تو را می خواهد
سالیانی ست که معراج خدا می خواهد-
زیر پای تو به زانوی ادب بنشیند
لحظه ای جای یتیمان عرب بنشیند
دم به دم عمر تو تلمیح خدا بود علی
رقص شمشیر تو تفریح خدا بود علی
وای اگر تیغ دو دم را به کمر می بستی
وای اگر پارچه ی زرد به سر می بستی
در هوا تیغ دو دم نعره ی هو هو می زد
نعره ی حیدریه «أینَ تَفرو» می زد
بار دیگر سپر و تیغ و علم را بردار
پا در این دایره بگذار عدم را بردار
بعد از آن روز که در کعبه پدیدار شدی
یازده مرتبه در آینه تکرار شدی
راز خلقت همه پنهان شده در عین علی ست
کهکشان ها نخی از وصله ی نعلین علی ست
روز و شب از تو قضا از تو قدر می گوید
«ها علیٌ بشرٌ کیفَ بَشر» می گوید