شب قدر

نه فقط کعبه ترک خورد که مولا آمد
یک شب از فرق علی کعبه به دنیا آمد
آن شب از فرق علی کعبه پلی زد به بهشت
چه مراعات و نظیر است علی،کعبه، بهشت
تا که شمشیر به پیشانی مهتاب نشست
دخترش دشت به پیشانی بی تاب نشست
تا که گفتند شگفتا چه علی را به نماز؟
عرق شرم به پیشانی مهراب نشست

عباداتتان مورد قبول حق 

 

شب قدر

                            شب قدر است و قدر آن بدانیم *  نماز و جوشن و قرآن بخوانیم

به درگاه خدا غفران و توبه  *  به شرطی که سر پیمان بمانیم

شب قدر

ای معبود من !

چه بسیار بلای دردناکی را که از من دور کردی وچه بسیار نعمت های زیادی راکه به من عنایت فرمودی وچشم هایم را به وسیله ی آن ها روشن کردی وچه بسیار لطف های کریمانه ای رادر حقم انجام دادی .

توخدایی هستی که در زمان بیچارگی دعایم را اجابت می کنی ودر زمان لغزش ها ،از خطاهایم می گذری وانتقام مرا از دشمنان می گیری.

پروردگارا !

تورا می خوانم در حالی که بیچاره ،دردمند، نالان ، ترسان ، بیمناک ، فقیر وبیچاره ی درگاه تو هستم .

پروردگارا !

از تو می خواهم از گناهانم بگذری واز گناهانی که مرا گرفتار نموده وبر من مسلط شده ومرا به هلاکت کشانده ،عذر می خواهم و با توبه  به سویت می آیم ، پس مرا پناه بده وخوار مکن وناامید بر نگردان .  

قسمتی ازدعای51 صحیفه سجادیه 

شب قدر

سلام شب قدر است وباید قدر بدانیم امشب را 

غزلی زیبا از آقای سید حمیدرضا برقعی براتون آماده کردم.

***********************

در شب قدر دلـم بـا غـزلی هـمـدم شـد
                                        بـین مـا فاصله هـا واژه بـه واژه کـم شـد
چـارده مرتبه قرآن کـه گـرفتـم برسـر
                                      در حرم یک به یک ابیات غزل، محرم شد
ابـتـدا  حرف دلم را بـه نـگـاهـم دادم 
                                       بوسه می خواست لبم، گنبد خضرا خم شد
خم شد آهسته از اسرار ازل با من گفت
                                      گـفـت: ایـوان نـجـف بوسـه گـه عـالـم شـد
بعدهم پـشت همان پـنجره ی رویـایـی 
                                      چـشم من ، محو ضریحی که نمی دیدم شد
خواستم گریه کنم بلکه بر این زخم عمیق 
                                    گـریـه مـرهم بشـود ، خون جگر مرهم شـد
گریه کردم، عطش آمد به سراغم ، گفتم:
                                   بـه فـدای لب خشکـت ! هـمه جـا زمـزم شـد
روی سـجـاده ی خـود یـاد لـبت افتـادم
                                      تـشـنـه ام بـود ، ولـی آب بـرایـم سـم شـد
زنده ماندم که سلامی به سلامی برسد
                                    از محمد(ص) به محمد(ع) که میّسر هم شد
من مسلمان شده ی مذهب چشمی هستم
                                      که در آن عاطفه با عشق و جنون توام شد
سـال هـا پـیـر شـدم در قـفـس آغـوشت
                                       شـکر کردم ، در و دیوار قفس محکم شد
کاروان دل من بس که خراسان رفته است
                                        تـار و پـود غـزلـم جـاده ی ابـریـشـم شـد
سال ها شعر غریبانه در ابـیات خودش 
                                      خون دل خورد که با دشمن خود همدم شد
داشتم کنج حرم جامعه را می خواندم
                                        بـرگ در بـرگ مفاتـیح پـر از شبنـم شـد
یازده پله زمین رفت به سمت ملکوت 
                                        یک قدم مانده به او کار جهـان مبهـم شد
بـیـت آخـر نـکند قافیـه غـافـلگـیـرت 
                                      آی برخیز ! که این قافیه «یـاقـائـم» شد...